به نقل از «همشهری آنلاین»

چرا خاورمیانه از کیسینجر متنفر بود؟

تاریخ انتشار: ۱۱ آذر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۲۰۸۰۷۹

همشهری آنلاین: هنری کیسینجر، دیپلمات آمریکایی چهارشنبه گذشته در 100سالگی درگذشت. کیسینجر که اغلب به خاطر میراث مرگبارش در سیاست خارجی آمریکا مورد انتقاد قرار می‌گرفت، در سال ۱۹۲۳ در خانواده ای یهودی ـ آلمانی در بایرن متولد شد و با خانواده اش در سال ۱۹۳۸ از آلمان نازی به نیویورک فرار کرد. او در 20سالگی شهروند آمریکا شد و تا پایان جنگ جهانی دوم در بخش اطلاعاتی ارتش خدمت می‌کرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

کیسینجر به ‎دلیل نقشی که در شکل دادن سیاست خارجی آمریکا به‌ویژه در خاورمیانه داشت یک شخصیت بحث‌برانگیز و منفور در میان کشورهای منطقه و جهان عرب بود. از نگاه بسیاری در غرب آسیا، اقدامات او عامل بی‎ثباتی به شمار می‎رفت. کیسینجر منافع استراتژیک را بر اصول اخلاقی ترجیح می‌داد. به اعتقاد منتقدان کیسینجر میراث ژئوپلیتیک او بر ویرانه‌های عدالت و حقوق بشر شکل گرفته است.

تثبیت حمایت از صهیونیست‌ها در واشنگتن

کیسینجر نقش مهمی در تقویت روابط بین آمریکا و اسرائیل داشت و سیاست خارجی آمریکا را در راستای تامین منافع دولت صهیونیستی تنظیم کرد. از زمان رسیدن او به پست وزارت خارجه بود که واشنگتن متحد اصلی تل‌آویو شد. در طول جنگ ۱۹۷۳ اعراب و اسرائیل که بیش از 20هزار شهروند عرب جان خود را از دست دادند، کیسینجر تمام توان خود را به کار گرفت تا مانع از پیروزی اعراب شود.

اشتهای جنگ افروزی او باعث شد که آمریکا در طول جنگ سیلی از کمک‎های نظامی اضطراری را به سرزمین‌های اشغالی روانه کند و پیروزی‌های اولیه ارتش‌های مصر و سوریه را معکوس کند. کیسینجر در طول تصدی خود بر وزارت خارجه آمریکا همواره تلاش کرد تا از منافع اسرائیل در خاورمیانه به هر روش ممکن حفاظت کند.

بیشتر بخوانید:

هنری کیسینجر درگذشت | پایان مرد نظریه پرداز یا جنایتکار جنگی!

نظر استراتژیست مشهور آمریکایی درباره توافق ایران و عربستان | تغییری اساسی در وضعیت استراتژیک خاورمیانه منزوی کردن فلسطینی‌ها

این دپیلمات آمریکایی نه تنها تمام توان خود را برای حمایت از اسرائیل گذاشته بود که تلاش کرد فلسطینی ها را در راستای منافع تل‌آویو منزوی کند. او در سال ۱۹۷۵یک تفاهم‌نامه با رژیم صهیونیستی امضا کرد که تضمین می‌کرد آمریکا سازمان آزادی‌بخش فلسطین را به رسمیت نشناخته و با این سازمان مذاکره نمی‌کند مگر اینکه «حق وجود» اسرائیل را به رسمیت بشناسد.

نقش کیسینجر در توافق بحث‌برانگیز کمپ دیوید که در سال ۱۹۷۸ امضا شد نیز یکی از مواردی بود که باعث شد تا این دیپلمات آمریکایی در جهان عرب منفور شود. مهمترین نقدی که به این توافق وارد شده بود نادیده گرفتن حقوق و منافع فلسطینی‌ها بود. اشغالگری صهیونیست‌ها و مسئله تعیین سرنوشت فلسطینی‌ها از جمله مواردی بود که در توافق کمپ دیوید نادیده گرفته شده بود. از نظر بسیاری در جهان عرب، این توافق نوعی خیانت به آرمان‌های ملی فلسطین بود.

روابط با رژیم های استبدادی

کیسینجر در طول دوره تصدی خود بر وزارت خارجه برای پیشبرد منافع استراتژیک آمریکا با رژیم های مستبد زیادی به‌عنوان بخشی از رویکرد «سیاست واقعی»‌ روابط نزدیک برقرار کرده و گاها همکاری داشت. به‌عنوان مثال،‌ او در دهه ۱۹۷۰ رابطه نزدیکی با محمدرضا پهلوی شاه ایران، داشت. آمریکا از حکومت استبدادی او حمایت کرد آن هم در شرایطی که دولت محمدرضا پهلوی آزادی های مدنی در ایران را محدود کرده و مخالفان سیاسی را به‌طرز وحشیانه‌ای سرکوب می‌کرد. امریکا در آن دوران شاه ایران را به عنوان یک متحد کلیدی در منطقه و یک نیروی تثبیت کننده در برابر نفوذ شوروی می‌دید.

کیسینجر همچنین نقش مهمی در تقویت روابط آمریکا و عربستان سعودی ایفا کرد. او باز هم در تلاش برای مقابله با نفوذ شوروی و تضمین دسترسی بی‌وقفه واشنگتن به نفت روابط نزدیکی با رژیم سعودی در دهه ۱۹۷۰ برقرار کرد و چشم خود را به نقض حقوق بشر و سرکوب سیاسی در این کشور بست.

کد خبر 812262 برچسب‌ها هنری کیسینجر پهلوی اسرائیل خبر ویژه سیاست‌ خارجی عربستان رژيم صهيونيستى ایالات متحده آمریکا فلسطین خاورمیانه

منبع: همشهری آنلاین

کلیدواژه: هنری کیسینجر پهلوی اسرائیل خبر ویژه سیاست خارجی عربستان رژيم صهيونيستى ایالات متحده آمریکا فلسطین خاورمیانه فلسطینی ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۲۰۸۰۷۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

جنگ کریدورها در خاورمیانه

تین نیوز علی یوسف| اقتصاددان و تحلیلگر امور مالی عمومی :  

رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه، مسیری به طول ۱۲۰۰کیلومتر را که خلیج فارس را از طریق جاده، راه آهن و بنادر به ترکیه وصل می کند، به عنوان «جاده ابریشم جدید» توصیف می کند. «پروژه جاده توسعه» عراق در نهایت تلاش می کند کانال سوئز را در زمینه حمل ونقل از آسیا به اروپا به چالش بکشد. با اختلالات اخیر در عبور کالا از دریای سرخ، سیاستمداران هر دو کشور امیدوارند که کریدور اقتصادی عراق-ترکیه به جایگزین مناسبی برای آن تبدیل شود. به این منظور، بغداد و آنکارا باید ابتدا بر اختلافات سیاسی، مناقشات مربوط به حقوق آب و مسائل امنیتی که می تواند تهدیدی بر پروژه پیشنهادی «جاده توسعه» باشد غلبه کنند؛ پروژه ای که می تواند ده ها میلیارد دلار در سال ارزش داشته باشد. «پروژه جاده توسعه» پس از تکمیل، زمان سفر بین آسیا و اروپا را کوتاه می کند.

در اواخر ماه مارس، نخست وزیر محمد السودانی با رئیس جمهور اردوغان در آنکارا دیدار کرد. این دیدار چند ساعت به طول انجامید و در نهایت اردوغان اعلام کرد که کار «پروژه جاده توسعه» آغاز خواهد شد. با وجود اینکه ترکیه نقش اصلی را در اجرای این پروژه دارد، اما دولت عراق به دنبال مشارکت سایر بازیگران منطقه ای در این پروژه بوده است؛ در درجه اول برای جذب سرمایه گذاری و بودجه، سپس برای ایجاد منافع مشترک اقتصادی و تقویت روابط به عنوان حائلی در برابر درگیری های احتمالی.

این پروژه دارای پتانسیل اقتصادی عظیمی برای عراق در زمینه ایجاد اشتغال، توسعه زیرساخت های حمل ونقل و تامین مواد وارداتی از خارج است. البته ذکری از بازده مالی مستقیم از طریق کارمزد و مالیات به میان نمی آوریم. به گفته احمد الراوی، اقتصاددان، «جاده توسعه در صورت جدیت در اجرا، نمایانگر چشم اندازی بلندپروازانه است و در توسعه زیرساخت های کشور در حوزه حمل ونقل و ایجاد فرصت های شغلی عالی با ایجاد بیش از ۲۵۰ هزار شغل (با تکمیل پروژه) نقش عملی خواهد داشت.» بخشی از «پروژه جاده توسعه» ایجاد یک «کانال خشک» در جنوب عراق است که بندر بزرگ «فاو» را از طریق تونل های غوطه ور به بندر «ام قصر» متصل می کند. این مسیر در مقایسه با حمل ونقل از طریق کانال سوئز، دوهفته در زمان صرفه جویی می کند.

اجرای پروژه ای با چنین مقیاس، به ویژه در عراق، با چالش هایی مواجه است. از آنجا که «جاده توسعه» به تکمیل بندر بزرگ فاو وابسته است، اولین مانع کمبود بودجه بوده است. تاکنون تنها پنج اسکله از ۹۹اسکله ای که پیش بینی شده، ساخته شده است. اگر بودجه در این سطح ضعیف ادامه یابد، تکمیل بندر بزرگ فاو بیش از ۲۰سال طول خواهد کشید. در مورد چالش های منطقه ای، بندر «مبارک» در کویت که در حال ساخت است، قصد دارد ترافیک کشتیرانی را به سمت کویت هدایت کند. کویت با پیش بینی اینکه بندر مبارک قبل از بندر بزرگ فاو به بهره برداری می رسد، تلاش کرده است دولت عراق را متقاعد کند که بندر مبارک را از طریق راه آهن به «جاده توسعه» متصل کند. این کار می تواند بندر بزرگ فاو را به شدت تضعیف کند؛ زیرا کویت کنترل بیشتری بر خطوط کشتیرانی خواهد داشت و مزیت های اقتصادی عراق در «جاده توسعه» را کاهش خواهد داد.

 پس از این، هند درگیر برنامه ریزی یک کریدور اقتصادی جدید با عربستان سعودی و امارات است که در آن کالاها به صورت زمینی از طریق اسرائیل به سمت دریای مدیترانه و با دور زدن دریای سرخ منتقل می شوند. این پروژه نیز «پروژه جاده توسعه» را به چالش می کشد. به همین دلیل عراق باید اجرای بندر بزرگ فاو را سرعت بخشد. ایالات متحده مایل است اسرائیل را در اقتصاد کشورهای خلیج فارس ادغام کند و به همین دلیل است که هر کریدور اقتصادی که این کار را انجام دهد، از حمایت آمریکا برخوردار خواهد شد (و در این مورد، به بهای عراق و ترکیه).

 

عراق باید راه هایی بیابد تا مسیر تجاری خود را جذاب تر از دیگر مسیرها کند. این امر می تواند با آسان تر کردن تجارت در عراق و باز کردن مناطق آزاد تجاری و یکپارچه و ارزان تر و سریع تر کردن انتقال کالا به اروپا از آسیا از طریق عراق انجام شود. عراق جمعیت رو به رشدی دارد که آن را به بازاری باارزش تبدیل می کند. چند بخش توسعه نیافته اند، به همین دلیل است که دولت باید با باز کردن منابع مالی از طریق کاهش تشریفات اداری، رشد بخش خصوصی را تشویق کند. به این ترتیب، مشاغل عراقی نیز می توانند از بازار بزرگ تری به دلیل «جاده توسعه» بهره مند شوند.

عراق باید به تدریج از تکیه بر صادرات نفت برای اقتصاد خود دور شود که «جاده توسعه» یکی از چندین پروژه موردنیاز برای انجام این کار است و مولفه حیاتی آن بندر بزرگ فاو است. به همین دلیل دولت عراق نباید اجازه دهد که پیشبرد یا رقابت کویت یا هند آن را تضعیف کند. علاوه بر سرعت بخشیدن به کار در «جاده توسعه»، یک چیز واضح است و آن اینکه اتکا به تولید نفت برای آینده بلندمدت قطعا انتخاب اشتباهی است. چنین است که کشورهای دیگر در حال دور شدن از آن بوده و خوشبختانه عراق هم به آنها پیوسته است. انتظار می رود این کریدور جریان های تجاری بین اروپا و آسیا را افزایش دهد و جایگزینی مقرون به صرفه تر برای مسیرهای دریایی سنتی از طریق کانال سوئز باشد.

پیامدهای «پروژه جاده توسعه» را از دو منظر می توان بررسی کرد:

1. پیامدهای اقتصادی برای خاورمیانه

هدف این پروژه که پیش بینی می شود حدود 17میلیارد دلار هزینه داشته باشد و تا سال 2050 به صورت مرحله ای تکمیل شود، کاهش وابستگی منطقه به نفت از طریق تنوع بخشیدن به اقتصادها در لجستیک و تجارت است. زیرساخت ها شامل توسعه بندر بزرگ فاو در بصره است که از نظر ظرفیت و قابلیت از «جبل علی» در دبی فراتر خواهد رفت و عراق را به مرکز لجستیک جدید در خاورمیانه تبدیل خواهد کرد. این مسیر برای افزایش تجارت بین المللی و یکپارچگی اقتصادی، تثبیت عراق و شرکایش به عنوان بازیگران اصلی در لجستیک تجارت جهانی طراحی شده است. با کاهش زمان حمل ونقل بین آسیا و اروپا، این پروژه می تواند به عنوان «جاده ابریشم جدید» عمل کند و جایگاه ژئواکونومیک کل منطقه را تغییر دهد.

2. توسعه شهری و صنعتی

فراتر از لجستیک، این پروژه قصد دارد توسعه شهری را با شهرهای جدید و قطب های صنعتی در امتداد کریدور ایجاد کند. این پیشرفت ها برای تقویت اقتصاد محلی، ایجاد شغل و تقویت/بهبود پیشرفت های فناوری و تثبیت بیشتر چشم انداز اقتصادی منطقه در نظر گرفته شده است. این پروژه با وجود داشتن مزایای زیاد، با چالش های مهمی مانند هزینه های مالی هنگفت و پیچیدگی هماهنگی بین ذی نفعان مختلف بین المللی مواجه است. موفقیت این پروژه به ادامه همکاری و سرمایه گذاری قدرت های منطقه ای و بازیگران بالقوه جهانی مانند چین بستگی دارد که انتظار می رود نقش مهمی در تامین مالی ایفا کنند.

آخرین اخبار حمل و نقل را در پربیننده ترین شبکه خبری این حوزه بخوانید